Ayrılık beklentisi...

[Damat]

Korkuyordum bitireceksin diye bu sevgiyi
Korktuğum başıma geldi
Zaten benim korktuklarım hep başıma geldi
Sessizce bekledim bitti diyeceğin günü
Bekledikçe erteledim düşlerimi
Hayallerimi senle kurdum
Uykularımı senle bozdum
Ne yapsamda
Birgün bitti diyeceğin günü hiç unutmadım
Biliyorsun unutkanım
Bakkala ekmek almaya gidip ekmek almadım
Unuttum!...
Ben aklımda senin olmadığın yerleri unuttum
Senle kurduğum düşlere kendimi koymayı
Yanında otururken nefes almayı unuttum
Aslında unutmadım
Bak, unuttum dediklerimi bile bir bir hatırladım
Unutmadım!...
Bir de
Birgün bitti diyeceğini de unutmadım...
Keşke hayat daha basit olsaydı
Keşke hatırlamak istediklerimle yaşanabilseydi
Olmadı, olmayacaktı..
İlle de kader gelip o acıyı yaşatacaktı
Ve işte o an geldi
Anladım hemen...
Gözlerin doldu, kelimeler dudaklarında direndi
Ve bir anda
Gözlerinden yaşlar, dudaklarından kelimeler geldi
Hiçbirşey bana böyle acı vermemişti
Bende ağladım
Hemde hıçkıra hıçkıra
Ben umudumu tek çarem olan gözyaşlarıma bağladım
Ama nafile...
Ağlamama bakmadan sen söyleyeceğini söyle
Ağzından çıkan buz gibi kelimeler
Kulaklarımdan, alev alev yanan kalbime insede
Sen söyleyeceğini söyle...
Zamanın durduğu, denizin kudurduğu bir anda
Fırtınanın rüzgarı kovaladığı bir anda
Kalbinin taş, nefesinin buz kesildiği bir anda
Söyle!...
Ve herşey bitti de...
Ve bir anda
Göm rüzgarları içime
İçimdeki sessizliğe, korkak yüreğime
Ağlamam boşa değil sensizliğe
Sensiz geçecekse geçmesin dediğim senelere
Neyse...
Sen üzülme, ağlama
Ben senin yerine de ağlarım
Hayırlısı bu olacaksa ben ayrılığa da katlanırım
Ve giderim...
Hemde ardımda hiç umut bırakmadan
Sen rahat uykunda rüyalara dal
Boşver be gülüm
Ben giderim
Hoşçakal!...